Zion
Na het klimmen in de Indian Creek wouden we de routes niet naast elkaar, maar boven elkaar, dus op naar het nationaal park Zion. Zion is een kloof van de rivier Virgin. De rode zandsteen muren reizen omhoog en het is dan ook zeer toeristisch in het hoogseizoen. Gelukkig waren wij buiten het seizoen en hadden alle vrijheid die we wenste.
Zion heeft alles, van boulder tot aan big wall, maar is maar relatief weinig beklommen als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Yosemite. In de tijd dat wij daar waren hebben we maar een handje vol andere klimmers gezien. Dit maakt het bij uitstek mogelijk om wat zwaardere routes in te stappen, zonder dat je het idee hebt op de hielen gezeten te worden door andere teams. De big walls zijn dan wel de helft zo hoog, maar het avontuurlijk karakter van de routes is erg hoog. De meeste routes zijn in zeer goede kwaliteit rots, maar sommige uitklimmen zijn in een andere laag gesteente wat losse troep met zich mee brengt.
Als inklim routes hebben The Headache, 3Tl's 5.10, en Shune's Butress, 8Tl's 5.11, gedaan. Twee prachtige spleten die allebei super klassiek zijn. Deze twee routes geven een prachtige indicatie van wat Zion te bieden heeft. Shune's Buttress begint meteen met de crux lengte 5.11+ vinger. Vervolgens klim je via een offwith/schoorsteen omhoog tot dat je links de kant om moet traverseren. Nu volgt een prachtige tight hand splitter. Als je van spleet klimmen houdt is dit een absolute MUST-DO.
Samen met de in Indian Creek tegen gekomen Calvin besluiten we het niveau een tandje op te schroeven en we stappen Monkey Finger, 9Tl's 5.12b, in. Dit is de eerste lange vrij te klimmen route van Zion. Het is een flinke dag uit om deze route in zijn geheel te klimmen. Met drie man sterk moest dit ons lukken. Calvin zou de eerste lastige lengte op zich nemen en na een flinke val komt hij uiteindelijk toch boven. Het is een vreselijk gemeen vingerspleetje en ik ben dan ook super blij als ik hem na klimmend zonder te vallen door kom. Een listig dakje volgt welke Kris opzich neemt. Geheel opgevouwen onder het dak lukt het kris om er overheen te komen en klimt vervolgens een fantastische perfect hand spleet. Dan is het mijn beurt om flink aan de bak te mogen. Een 5.12b lengte staat op mij te wachten. Direct vanaf de standplaats zit de crux, met kleine plaatsingen traverseer je over kleine randjes naar de Monkey Finger Spleet. De spleet begint heel erg naar flairend en het is super lastig om hier te jammen. Na een aantal bloks en flink wat tijd kom ik dan eindelijk in de vinger spleet en klim echt op mijn pure max deze spleet omhoog. Aan het einde van de spleet maak ik voor het eerst in mijn leven een dynamische sprong naar een perfect hand jam. Geschrokken van het feit dat dat lukte klim ik door. Met een grote glimlach maak ik stand en nu is het de beurt aan de andere. Ook de lengtes hierna zijn listig ondanks het technisch niveau wat minder is. De route is echt pas afgelopen na de laaste lengte als je de 5.11 slab en de 5.10 chimney hebt overwonnen. Met schermer komen we weer bij de auto en genieten van ons wel verdiende biertje.
Helaas moet Calvin naar huis en gaan kris en ik ons voorbereiden op Tricks of the Trade. Dit gaat onze eerste echte big wall worden in Zion. De route bestaat uit 18 lengtes met halver wege een prachtig band om te bivakkeren. Dit is ook tevens een ontzettende karakter verandering van de route. De eerste 5 lengtes bestaan uit technisch niet al te lastige lengtes, maar je klimt door een ontzettend wild schoorsteen systeem omhoog. Dit maakt het haulen van de rugzak niet altijd even makkelijk, maar uiteindelijk brengt dit niet al te veel moeilijkheden op, wanneer je goed rekening houdt met het verloop van je haullijn. In de Mines of Mordor verdwijn je wel tot 20 meter diep in de berg om vervolgens langs imposante klemblokken te klimmen. Een waar fenomeen is dit. De Santa Claus Chimney is een enorm dak waar je al schoorsteen klimmend door heen traverseert met meters lucht onder je voeten. The Calvanator is een dubbele spleet met wat slechtere kwaliteit rots, maar hierdoor niet minder mooi. Je komt nu aan op de band en loopt vervolgens naar een prachtig bivak plekje en je bent dan ook klaar met haulen. De volgende dag begint met een zware offwith die naar een pendel leidt. Horizontaal rennend over de muur kom je bij de standplaats van de enige artificiële lengte, C2. Na een val door het uitbreken van rots klim ik vol genot, maar ook spanning deze lengte. Dit is het begin van een prachtige splitter die 4 lengtes lang duurt. De lengtes zijn overigens goed te combineren tot 2 lengtes. Dit is echt fantastisch klimmen! De volgende 5.9 Ao lengte heb ik geheel vrijgeklommen en de moeilijkheden worden niet lastiger dan 5.10+. Je gaat 3x door een slot heen, dus enige ervaring met het klimmen van dit soort lengtes is zeker wenselijk. De laatste lengte moet je nog 1x flink aan de bak door een 5.11 vuistspleet. Het is zeker de moeite waard om nog even door te lopen naar de top, om nog even flink van het uitzicht te genieten. Als we Calvin smsen dat we deze route hebben geklommen krijgen we als reactie: 'Great work guys! This is maybe the most beautyfull line in Zion I've done.'
Om onze trip met een knaller af te sluiten begon ik langzaam aan The Lowe Route op Angels Landing te denken. Op de rustdag vertel ik dit tegen Kris, wat een twijfelende reactie uitlokt. C3, kunnen we dat wel...? Is dit haalbaar? Na de topo meerdere keren door te nemen en een inspectie van onderaf besluiten we er voor te gaan. 13 lengte 5.9 C3 staat voor deze route. Wederom is er halverwege, na de 7e lengte een bivakplekje. Bepakt met onder andere 5,7 liter water stappen in. De eerste 4 lengtes zijn 5.9 gewaardeerd en de crux is dan ook het na klimmen met een verschrikkelijk zware rugzak, ondanks het wegbezuinigen van een slaapzak en ander comfort. Na deze 4 lengtes begint het artificiële gedeelte. De eerste lengte bestaat uit een klein stukje C2 en dan C1. Het eerste gedeelte kost mij flink wat tijd, maar uit eindelijk kom ik er door en klim door een prachtige versnijding omhoog. De nieuwe offset nutjes komen hier zeer goed van pas even als de nieuwe kleine C3's. Dan is het Kris zijn beurt om zijn eerste artificiële lengte in te stappen. Na het uitvinden van de juiste volgorde klimt kris lekker door en realiseerd zich dat dit eigenlijk ook wel vrij te klimmen is. Maar deze route zijn we voor het artificieel klimmen ingestapt, dus volgt hij zijn weg met gebruik van de ladders. De C3 lengte is dan voor mij. Ik moet door 3 daken heen en elke plaatsing die ik hier doe kan slechts mijn lichaamsgewicht houden. Langzamerhand vind ik het testen van de plaatsingen een stuk enger worden. Als ik door de daken heen ben en naar beneden kijk zie ik zeker 5 meter lang plaatsingen die er bij een kleine val uit komen.'Rustig door gaan,' zeg ik tegen mezelf. En ik ben dan ook maar wat blij als ik eindelijk weer een goede plaatsing heb. Spaarzaam met mijn offset nutjes probeer ik omhoog te klimmen en ik back clean dan ook veel. Maar dan kom ik op de bivak aan. Een plateau van 50 centimeter diep en 1,5 meter breed... Dit gaat een fantastische nacht worden.
Met de onderbeentjes bungelend over de rand brouwen we een lekkere spagetti en kijken we hoe het donker word, een lange koude nacht wacht op ons. Ik ben dan ook super blij als het de volgende ochtend weer licht begint te worden. Met een paar uur slaap en heel wat uur wakker liggen/zitten/hangen, een kop thee en een klein ontbijtje vertrekt Kris via de Bolt ladder naar de volgende standplaats. Een C2/C1 lengte geeft me onverwacht veel moeite en door het ontbreken van de ochtend koffie is mijn humeur ook niet al te best. Nog 1 lengte voor Kris artificieel in het is gedaan, dan nog slechts de uitklim. Ook deze geeft nog de nodige problemen doordat je in een andere laag gesteente terecht komt en het allemaal wat losser en zanderiger word. De grepen lijken elk moment af te kunnen breken en het plaatsen van tussen zekeringen word nu echt uitdagend. Ik link de laaste twee lengtes, wat er voor zorgt dat ik net met mijn vingertoppen bij de standplaats kan. Na heel wat trek werk weet ik net genoeg touwrek er uit te trekken om het door mijn riverso heen te krijgen. Dan staan we boven op Angels Landing. Een waar avontuur en een zeer grote uitdaging voor ons is geslaagd. Hardlopend gaan we naar beneden om voor het donker in het dal te zijn. Voldaan rijden we in het donker naar de pizzaria om een stevig biertje en een lekkere pizza te genieten.
Zion heeft alles, van boulder tot aan big wall, maar is maar relatief weinig beklommen als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Yosemite. In de tijd dat wij daar waren hebben we maar een handje vol andere klimmers gezien. Dit maakt het bij uitstek mogelijk om wat zwaardere routes in te stappen, zonder dat je het idee hebt op de hielen gezeten te worden door andere teams. De big walls zijn dan wel de helft zo hoog, maar het avontuurlijk karakter van de routes is erg hoog. De meeste routes zijn in zeer goede kwaliteit rots, maar sommige uitklimmen zijn in een andere laag gesteente wat losse troep met zich mee brengt.
Als inklim routes hebben The Headache, 3Tl's 5.10, en Shune's Butress, 8Tl's 5.11, gedaan. Twee prachtige spleten die allebei super klassiek zijn. Deze twee routes geven een prachtige indicatie van wat Zion te bieden heeft. Shune's Buttress begint meteen met de crux lengte 5.11+ vinger. Vervolgens klim je via een offwith/schoorsteen omhoog tot dat je links de kant om moet traverseren. Nu volgt een prachtige tight hand splitter. Als je van spleet klimmen houdt is dit een absolute MUST-DO.
Samen met de in Indian Creek tegen gekomen Calvin besluiten we het niveau een tandje op te schroeven en we stappen Monkey Finger, 9Tl's 5.12b, in. Dit is de eerste lange vrij te klimmen route van Zion. Het is een flinke dag uit om deze route in zijn geheel te klimmen. Met drie man sterk moest dit ons lukken. Calvin zou de eerste lastige lengte op zich nemen en na een flinke val komt hij uiteindelijk toch boven. Het is een vreselijk gemeen vingerspleetje en ik ben dan ook super blij als ik hem na klimmend zonder te vallen door kom. Een listig dakje volgt welke Kris opzich neemt. Geheel opgevouwen onder het dak lukt het kris om er overheen te komen en klimt vervolgens een fantastische perfect hand spleet. Dan is het mijn beurt om flink aan de bak te mogen. Een 5.12b lengte staat op mij te wachten. Direct vanaf de standplaats zit de crux, met kleine plaatsingen traverseer je over kleine randjes naar de Monkey Finger Spleet. De spleet begint heel erg naar flairend en het is super lastig om hier te jammen. Na een aantal bloks en flink wat tijd kom ik dan eindelijk in de vinger spleet en klim echt op mijn pure max deze spleet omhoog. Aan het einde van de spleet maak ik voor het eerst in mijn leven een dynamische sprong naar een perfect hand jam. Geschrokken van het feit dat dat lukte klim ik door. Met een grote glimlach maak ik stand en nu is het de beurt aan de andere. Ook de lengtes hierna zijn listig ondanks het technisch niveau wat minder is. De route is echt pas afgelopen na de laaste lengte als je de 5.11 slab en de 5.10 chimney hebt overwonnen. Met schermer komen we weer bij de auto en genieten van ons wel verdiende biertje.
Helaas moet Calvin naar huis en gaan kris en ik ons voorbereiden op Tricks of the Trade. Dit gaat onze eerste echte big wall worden in Zion. De route bestaat uit 18 lengtes met halver wege een prachtig band om te bivakkeren. Dit is ook tevens een ontzettende karakter verandering van de route. De eerste 5 lengtes bestaan uit technisch niet al te lastige lengtes, maar je klimt door een ontzettend wild schoorsteen systeem omhoog. Dit maakt het haulen van de rugzak niet altijd even makkelijk, maar uiteindelijk brengt dit niet al te veel moeilijkheden op, wanneer je goed rekening houdt met het verloop van je haullijn. In de Mines of Mordor verdwijn je wel tot 20 meter diep in de berg om vervolgens langs imposante klemblokken te klimmen. Een waar fenomeen is dit. De Santa Claus Chimney is een enorm dak waar je al schoorsteen klimmend door heen traverseert met meters lucht onder je voeten. The Calvanator is een dubbele spleet met wat slechtere kwaliteit rots, maar hierdoor niet minder mooi. Je komt nu aan op de band en loopt vervolgens naar een prachtig bivak plekje en je bent dan ook klaar met haulen. De volgende dag begint met een zware offwith die naar een pendel leidt. Horizontaal rennend over de muur kom je bij de standplaats van de enige artificiële lengte, C2. Na een val door het uitbreken van rots klim ik vol genot, maar ook spanning deze lengte. Dit is het begin van een prachtige splitter die 4 lengtes lang duurt. De lengtes zijn overigens goed te combineren tot 2 lengtes. Dit is echt fantastisch klimmen! De volgende 5.9 Ao lengte heb ik geheel vrijgeklommen en de moeilijkheden worden niet lastiger dan 5.10+. Je gaat 3x door een slot heen, dus enige ervaring met het klimmen van dit soort lengtes is zeker wenselijk. De laatste lengte moet je nog 1x flink aan de bak door een 5.11 vuistspleet. Het is zeker de moeite waard om nog even door te lopen naar de top, om nog even flink van het uitzicht te genieten. Als we Calvin smsen dat we deze route hebben geklommen krijgen we als reactie: 'Great work guys! This is maybe the most beautyfull line in Zion I've done.'
Om onze trip met een knaller af te sluiten begon ik langzaam aan The Lowe Route op Angels Landing te denken. Op de rustdag vertel ik dit tegen Kris, wat een twijfelende reactie uitlokt. C3, kunnen we dat wel...? Is dit haalbaar? Na de topo meerdere keren door te nemen en een inspectie van onderaf besluiten we er voor te gaan. 13 lengte 5.9 C3 staat voor deze route. Wederom is er halverwege, na de 7e lengte een bivakplekje. Bepakt met onder andere 5,7 liter water stappen in. De eerste 4 lengtes zijn 5.9 gewaardeerd en de crux is dan ook het na klimmen met een verschrikkelijk zware rugzak, ondanks het wegbezuinigen van een slaapzak en ander comfort. Na deze 4 lengtes begint het artificiële gedeelte. De eerste lengte bestaat uit een klein stukje C2 en dan C1. Het eerste gedeelte kost mij flink wat tijd, maar uit eindelijk kom ik er door en klim door een prachtige versnijding omhoog. De nieuwe offset nutjes komen hier zeer goed van pas even als de nieuwe kleine C3's. Dan is het Kris zijn beurt om zijn eerste artificiële lengte in te stappen. Na het uitvinden van de juiste volgorde klimt kris lekker door en realiseerd zich dat dit eigenlijk ook wel vrij te klimmen is. Maar deze route zijn we voor het artificieel klimmen ingestapt, dus volgt hij zijn weg met gebruik van de ladders. De C3 lengte is dan voor mij. Ik moet door 3 daken heen en elke plaatsing die ik hier doe kan slechts mijn lichaamsgewicht houden. Langzamerhand vind ik het testen van de plaatsingen een stuk enger worden. Als ik door de daken heen ben en naar beneden kijk zie ik zeker 5 meter lang plaatsingen die er bij een kleine val uit komen.'Rustig door gaan,' zeg ik tegen mezelf. En ik ben dan ook maar wat blij als ik eindelijk weer een goede plaatsing heb. Spaarzaam met mijn offset nutjes probeer ik omhoog te klimmen en ik back clean dan ook veel. Maar dan kom ik op de bivak aan. Een plateau van 50 centimeter diep en 1,5 meter breed... Dit gaat een fantastische nacht worden.
Met de onderbeentjes bungelend over de rand brouwen we een lekkere spagetti en kijken we hoe het donker word, een lange koude nacht wacht op ons. Ik ben dan ook super blij als het de volgende ochtend weer licht begint te worden. Met een paar uur slaap en heel wat uur wakker liggen/zitten/hangen, een kop thee en een klein ontbijtje vertrekt Kris via de Bolt ladder naar de volgende standplaats. Een C2/C1 lengte geeft me onverwacht veel moeite en door het ontbreken van de ochtend koffie is mijn humeur ook niet al te best. Nog 1 lengte voor Kris artificieel in het is gedaan, dan nog slechts de uitklim. Ook deze geeft nog de nodige problemen doordat je in een andere laag gesteente terecht komt en het allemaal wat losser en zanderiger word. De grepen lijken elk moment af te kunnen breken en het plaatsen van tussen zekeringen word nu echt uitdagend. Ik link de laaste twee lengtes, wat er voor zorgt dat ik net met mijn vingertoppen bij de standplaats kan. Na heel wat trek werk weet ik net genoeg touwrek er uit te trekken om het door mijn riverso heen te krijgen. Dan staan we boven op Angels Landing. Een waar avontuur en een zeer grote uitdaging voor ons is geslaagd. Hardlopend gaan we naar beneden om voor het donker in het dal te zijn. Voldaan rijden we in het donker naar de pizzaria om een stevig biertje en een lekkere pizza te genieten.