April 2013
Taghia
Niek: 'Hey Karel, ik ga in april een reis begeleiden in Marokko, met sportklimmers.
Karel: 'Wow!, gaaf. Dat is zo'n vet klim land.'
Niek: 'Eigenlijk wil ik nog wel een weekje langer blijven en met jou naar Taghia.'
Karel: 'Ja! Doen we.' Zonder te twijfelen.
Niek: 'Oke, dan zal ik het doorgeven dat mijn terug vlucht verandert moet worden.'
Karel: 'Wow!, gaaf. Dat is zo'n vet klim land.'
Niek: 'Eigenlijk wil ik nog wel een weekje langer blijven en met jou naar Taghia.'
Karel: 'Ja! Doen we.' Zonder te twijfelen.
Niek: 'Oke, dan zal ik het doorgeven dat mijn terug vlucht verandert moet worden.'
Voor een tweede keer de overtocht naar Afrika. Het was een droom voor mij om in Taghia te klimmen, maar ik had altijd in mijn achterhoofd, dat ik dan echt goed moest kunnen klimmen. En nu met Niek de Jonge is het zover. Op het moment van de beslissing voelde het nog als te vroeg aan, maar al snel bleek deze reis kwam op het juiste moment.
Na een verschrikkelijk lange wachtrij bij de douane, moest ik opzoek naar mijn bagage. De informatieborden waren al leeg en iedereen was bijna weg, behalve ik. Ik zocht mijn bagage. Na een flinke zoek partij, toch gevonden en op naar Marrakesh. Niek wachtte mij op bij het vliegveld, samen met de chauffeur van de week ervoor. In een grote Jeep reden we naar de stad. Ik herkende veel van 4 jaar terug, maar alsnog was het weer een enorme cultuur shock, je bent nu echt in Afrika. Maar snel naar het dak terras van het hotel en ja wel, aan een biertje. De volgende ochtend bleek dat we verkeerde buskaartjes hadden, toen we met een koffietje op de |
bus aan het wachten waren. Snel in actie, om de goede bus te halen. En zoals alles in Marokko, ging dit vanzelf en in nog 10 minuten hadden we een nieuw kaartje, de bagage in de bus, en twee zit plekken. Toen de laaste verkopers de bus uit gingen, begon de reis voor mij pas. Op naar Taghia. Na de busrit, een lift actie inclusief lunch en een rit in een minibus, komen we aan Zaouiat. Hier slapen we in een hostel, om de volgende morgen, met de bagage op een ezel, naar Taghia te lopen.
Ik kijk mijn ogen uit als we door Taghia naar de gîte van Saïd lopen. Een dorpje uit lemen huisjes, met rond om landbouw velden tussen enorme roodachtig kalk wanden en waar iedereen gelukkig kijkt. Nu wist ik het zeker Taghia is een paradijs. Om geen dag te verliezen pakte wel snel wat klim spullen in en na het drinken van berber whisky, lopen we snel naar 'Belle et Berber' (300m, 6b+). Een prachtige sportklim route die fantatisch is afgezekerd, alleen randjes... Dat is wel weer even wennen voor zowel Niek als voor mezelf. De 6b+ viel ons erg zwaar.
De volgende dag stond 'Au nom de la Reforme' (300m, 6c) op het menu. Wederom een waanzinnig mooie sportklim route over klein randjes. Het loopt al wel een stuk beter dan de dag ervoor en zo beklimmen we de Taoujdad (2600m).
Maar dan gaat het toch kriebelen, we hebben niet voor niets onze gear mee genomen. En we kiezen ervoor om de 'Fissure Gauche' (450m, V+/A2) te beklimmen. In het routeboek van Saïd lezen we dat de route bijna nooit herhaald word en dat het laaste team in 2010 het bijna vrij had geklommen met moeilijkheden tot 6c. Slechts de laatste lengte hebben hun artificieel op moeten lossen.
We lopen er in het eerste licht naar toe, en vlak voordat we beginnen nog even poepen. We lopen beide onze kant uit en als ik net begin met poepen, leg ik een steen aan de kant die mij niet aanstond. Een schorpioen zit er onder scholen. Rustig loop ik met gebogen benen, al poepend, twee meter opzij. Hier vind ik de afstand wel groot genoeg. Snel maar aan de route beginnen!
Al snel blijkt dat we iets te laag zijn ingestapt en door een wand van losse stenen klimt Niek de eerste lengte. Bij de tweede lengte wordt de rots al een heel stuk vaster we klimmen zo naar de eerste band. Vanaf de band begint de Fissure Gauche tot helemaal naar de top. Door een prachtige schoorsteen klimmen we omhoog. Dit is veel meer ons ding en we genieten van elke pas. Stiekum vind ik het ook echt heel leuk om door die planten toch een weg te vinden. Als Niek bij het eerste artificiële gedeelte komt, neemt hij rustig de tijd. Na twee goede placements traverseerd hij een meter of 6 de wand in om over het dakje te komen. Via kleine slopende randjes lukt het hem. Snel terug de spleet in. Hier loopt de route weer lekker door en de schoorsteen neemt in breedte af tot met een offwith spleet, een spleet die te breed is voor een vuistverklemming. Als bijna al mijn gear op is hoor ik Niek schreeuwen dat het touw op is. Met restje kleine protectie probeer ik een goede standplaats te maken. Na wat zoek werk is het toch een super standplaats geworden. Als we op de tweede band zijn, wacht daar een overhangende spleet door een versnijding op Niek. Met schaarse protectie, flink wat planten en een vuist verklemming weet hij zich hier door heen te worstelen. En wederom wordt deze met een lengte schoorsteen/offwith beloond. Als we op de derde band aankomen denken we even dat we er zijn, maar er wacht nog 1 lengte op ons en het geloof in de route vrij te klimmen is gestegen. Als we naar de spleet kijken zijn we weinig tot geen mogelijkheden tot het afzekeren van de 'spleet'. Niek komt met het idee een meter naar rechts te beginnen en zo wat hoger naar de spleet te klimmen. Zonder tussenzekering klimt Niek de kante, via kleine randjes en ondergrepen. Het ziet er fantastisch uit, maar ik kan niet wachten dat Niek wat legt. Als Niek de spleet bereikt heeft klimt hij door de begroeide offwithspleet omhoog. Een half uur zit ik in een regen van aarde, planten en kleine steentjes en dan hoor ik, ´Stand!´ Ik klim via precies dezelfde weg naar het einde, waar we nog een stukje II/III graads naar de top moeten. Als het wat stijler word valt het ons op dat er ineens Berber trappen zijn aangelegd en zo komen we op de top, na een fantastisch avontuur. In de gîte vraagt Christian Ravier of het gelukt is en tevreden zeggen we ja. Met een glimlach neemt hij onze informatie over in zijn gidsje.
De volgende dag wil ik een rust dag om even bij te komen en de route ‘Rouge Berbère’ voor te bereiden (560m, 7b, 6cobl.). We lopen er op onze rustdag alvast naar toe, om de boel eens goed te bekijken. Als ik er ondersta heb ik moeite om te zien wat nu overhangend is, wat loodrecht is en wat liggend is. Ik ben voor het eerst een beetje duizelig van al die rots om mij heen! Gaan we dit echt doen?!? Poeh, dat gaat een flinke klim worden. In de hut probeer ik zoveel mogelijk te lezen over deze route om hem maar zo goed mogelijk voor te bereiden. Met de ondersteunden woorden van Christian dat hij de route in 3 dagen heeft geopend en een overnachting vast geklemd in de spleet had moeten maken, weet ik nu zeker dat we voor een zware opdracht staan.
Met het eerste licht vertrekken we naar de route. Na 2 uur beginnen we aan de eerste meters, het lukt ons niet om vaart te maken in de makkelijkere lengtes aangezien het route zoeken mij veel tijd kost.Na de eerste 2 lengtes komen de eerste wat serieuzere spleet lengtes. Als ik in de topo bovenaan deze lengtes kijk zie ik tot mijn schrik dat deze lengtes maar 6a+ zijn gewaardeerd. Even slikken, hoewel deze lengtes wel echt fantastisch waren! Dan klim ik verder tot het punt waar we moeten besluiten of we door gaan of niet. Niek voelt zich heel erg goed en twijfelt geen seconde en dat geeft mij ook een wat zekerder gevoel. Een prachtige 6a lengte wacht nu op mij. Na geweldig klimmen maak ik stand onder de sleutelpassage van de route. Een 7b ofwith dak. Dit is duidelijk wat voor Niek. Hij haalt letterlijk alles uit de kast (knieën, ellebogen, vuisten, schouders, enkels... als het maar een beetje klemd) en ik kijk goed wat hij doet, aangezien ik het straks ook moet doen. Elke stukje ledemaat heeft wel een keertje wat centimeters opgeleverd. De lengte erna is weer een dakje, dit keer 7a+ en voor mij. Een stuk makkelijker dan het vorige dak, maar alsnog voor mij helaas niet onsight te klimmen. Als we onderaan de ‘Berbère Slot’ staan stuur ik Niek omhoog, om wat sneller te zijn. Hij kruipt helemaal de spleet in totdat hij niet meer verder kan, hij plaatst zijn protrectie en moet vervolgens weer helmaal uit de spleet klimmen. Dan zie ik 2 beentjes bungelen boven mij en ik vraag mij of ik dit wel kan. Kom op Karel je bent door de moeilijkheden heen. Ga er voor! Ik klim via de schoorsteen omhoog met mijn rugzak aan mijn belay-lus en dan.... Zit ik vast met mijn helm. Oke, hoofd buiten de spleet houden dus. Opgelucht en vol adrealine kom ik bij Niek aan, nog even en dan zijn we er. De laatste lengte begint het langzaam te regen, sneeuwen en te hagelen, eigenlijk meer iets tussen alles in. De rotsen zijn in ieder geval nat en modderig en ik heb het toch serieus koudt. Maar als Niek stand heeft ben ik opgelucht. Nog 10 mter 4e graads het randje over en dan snel een reepje naar binnen en terug naar de Gite. We maken nog goed gebruik van het laatste half uurtje licht om uit het onbekende terrein te gaan en als we in de gully tussen de Oujdad en de Taoujdad lopen is het pikke donker. Om 21uur stappen we de Gite binnen waar we worden onthaald met een hard gejuich. En er is nog een heerlijk Tajine voor ons.
De laatste dag in Taghia genieten we nog na van onze klimavonturen en kijken lichtjes in de toekomst wat er nog allemaal geklommen kan worden. Aan het eind van de dag lopen we weer terug naar Zaouiat. Een week vol klimgenot zat er op en voor mijn gevoel was ik wel een maand weg. Nog even een nachtje op een dakterras in Marrakesh slapen en een kort rondje door de stad en voor ik het weet zit ik al weer in het vliegtuig terug naar Nederland. Tot mijn grote verbazing staan daar mijn ouders mij op te wachten en kan ik gelijk alle grote verhalen vertellen.
Ik kijk mijn ogen uit als we door Taghia naar de gîte van Saïd lopen. Een dorpje uit lemen huisjes, met rond om landbouw velden tussen enorme roodachtig kalk wanden en waar iedereen gelukkig kijkt. Nu wist ik het zeker Taghia is een paradijs. Om geen dag te verliezen pakte wel snel wat klim spullen in en na het drinken van berber whisky, lopen we snel naar 'Belle et Berber' (300m, 6b+). Een prachtige sportklim route die fantatisch is afgezekerd, alleen randjes... Dat is wel weer even wennen voor zowel Niek als voor mezelf. De 6b+ viel ons erg zwaar.
De volgende dag stond 'Au nom de la Reforme' (300m, 6c) op het menu. Wederom een waanzinnig mooie sportklim route over klein randjes. Het loopt al wel een stuk beter dan de dag ervoor en zo beklimmen we de Taoujdad (2600m).
Maar dan gaat het toch kriebelen, we hebben niet voor niets onze gear mee genomen. En we kiezen ervoor om de 'Fissure Gauche' (450m, V+/A2) te beklimmen. In het routeboek van Saïd lezen we dat de route bijna nooit herhaald word en dat het laaste team in 2010 het bijna vrij had geklommen met moeilijkheden tot 6c. Slechts de laatste lengte hebben hun artificieel op moeten lossen.
We lopen er in het eerste licht naar toe, en vlak voordat we beginnen nog even poepen. We lopen beide onze kant uit en als ik net begin met poepen, leg ik een steen aan de kant die mij niet aanstond. Een schorpioen zit er onder scholen. Rustig loop ik met gebogen benen, al poepend, twee meter opzij. Hier vind ik de afstand wel groot genoeg. Snel maar aan de route beginnen!
Al snel blijkt dat we iets te laag zijn ingestapt en door een wand van losse stenen klimt Niek de eerste lengte. Bij de tweede lengte wordt de rots al een heel stuk vaster we klimmen zo naar de eerste band. Vanaf de band begint de Fissure Gauche tot helemaal naar de top. Door een prachtige schoorsteen klimmen we omhoog. Dit is veel meer ons ding en we genieten van elke pas. Stiekum vind ik het ook echt heel leuk om door die planten toch een weg te vinden. Als Niek bij het eerste artificiële gedeelte komt, neemt hij rustig de tijd. Na twee goede placements traverseerd hij een meter of 6 de wand in om over het dakje te komen. Via kleine slopende randjes lukt het hem. Snel terug de spleet in. Hier loopt de route weer lekker door en de schoorsteen neemt in breedte af tot met een offwith spleet, een spleet die te breed is voor een vuistverklemming. Als bijna al mijn gear op is hoor ik Niek schreeuwen dat het touw op is. Met restje kleine protectie probeer ik een goede standplaats te maken. Na wat zoek werk is het toch een super standplaats geworden. Als we op de tweede band zijn, wacht daar een overhangende spleet door een versnijding op Niek. Met schaarse protectie, flink wat planten en een vuist verklemming weet hij zich hier door heen te worstelen. En wederom wordt deze met een lengte schoorsteen/offwith beloond. Als we op de derde band aankomen denken we even dat we er zijn, maar er wacht nog 1 lengte op ons en het geloof in de route vrij te klimmen is gestegen. Als we naar de spleet kijken zijn we weinig tot geen mogelijkheden tot het afzekeren van de 'spleet'. Niek komt met het idee een meter naar rechts te beginnen en zo wat hoger naar de spleet te klimmen. Zonder tussenzekering klimt Niek de kante, via kleine randjes en ondergrepen. Het ziet er fantastisch uit, maar ik kan niet wachten dat Niek wat legt. Als Niek de spleet bereikt heeft klimt hij door de begroeide offwithspleet omhoog. Een half uur zit ik in een regen van aarde, planten en kleine steentjes en dan hoor ik, ´Stand!´ Ik klim via precies dezelfde weg naar het einde, waar we nog een stukje II/III graads naar de top moeten. Als het wat stijler word valt het ons op dat er ineens Berber trappen zijn aangelegd en zo komen we op de top, na een fantastisch avontuur. In de gîte vraagt Christian Ravier of het gelukt is en tevreden zeggen we ja. Met een glimlach neemt hij onze informatie over in zijn gidsje.
De volgende dag wil ik een rust dag om even bij te komen en de route ‘Rouge Berbère’ voor te bereiden (560m, 7b, 6cobl.). We lopen er op onze rustdag alvast naar toe, om de boel eens goed te bekijken. Als ik er ondersta heb ik moeite om te zien wat nu overhangend is, wat loodrecht is en wat liggend is. Ik ben voor het eerst een beetje duizelig van al die rots om mij heen! Gaan we dit echt doen?!? Poeh, dat gaat een flinke klim worden. In de hut probeer ik zoveel mogelijk te lezen over deze route om hem maar zo goed mogelijk voor te bereiden. Met de ondersteunden woorden van Christian dat hij de route in 3 dagen heeft geopend en een overnachting vast geklemd in de spleet had moeten maken, weet ik nu zeker dat we voor een zware opdracht staan.
Met het eerste licht vertrekken we naar de route. Na 2 uur beginnen we aan de eerste meters, het lukt ons niet om vaart te maken in de makkelijkere lengtes aangezien het route zoeken mij veel tijd kost.Na de eerste 2 lengtes komen de eerste wat serieuzere spleet lengtes. Als ik in de topo bovenaan deze lengtes kijk zie ik tot mijn schrik dat deze lengtes maar 6a+ zijn gewaardeerd. Even slikken, hoewel deze lengtes wel echt fantastisch waren! Dan klim ik verder tot het punt waar we moeten besluiten of we door gaan of niet. Niek voelt zich heel erg goed en twijfelt geen seconde en dat geeft mij ook een wat zekerder gevoel. Een prachtige 6a lengte wacht nu op mij. Na geweldig klimmen maak ik stand onder de sleutelpassage van de route. Een 7b ofwith dak. Dit is duidelijk wat voor Niek. Hij haalt letterlijk alles uit de kast (knieën, ellebogen, vuisten, schouders, enkels... als het maar een beetje klemd) en ik kijk goed wat hij doet, aangezien ik het straks ook moet doen. Elke stukje ledemaat heeft wel een keertje wat centimeters opgeleverd. De lengte erna is weer een dakje, dit keer 7a+ en voor mij. Een stuk makkelijker dan het vorige dak, maar alsnog voor mij helaas niet onsight te klimmen. Als we onderaan de ‘Berbère Slot’ staan stuur ik Niek omhoog, om wat sneller te zijn. Hij kruipt helemaal de spleet in totdat hij niet meer verder kan, hij plaatst zijn protrectie en moet vervolgens weer helmaal uit de spleet klimmen. Dan zie ik 2 beentjes bungelen boven mij en ik vraag mij of ik dit wel kan. Kom op Karel je bent door de moeilijkheden heen. Ga er voor! Ik klim via de schoorsteen omhoog met mijn rugzak aan mijn belay-lus en dan.... Zit ik vast met mijn helm. Oke, hoofd buiten de spleet houden dus. Opgelucht en vol adrealine kom ik bij Niek aan, nog even en dan zijn we er. De laatste lengte begint het langzaam te regen, sneeuwen en te hagelen, eigenlijk meer iets tussen alles in. De rotsen zijn in ieder geval nat en modderig en ik heb het toch serieus koudt. Maar als Niek stand heeft ben ik opgelucht. Nog 10 mter 4e graads het randje over en dan snel een reepje naar binnen en terug naar de Gite. We maken nog goed gebruik van het laatste half uurtje licht om uit het onbekende terrein te gaan en als we in de gully tussen de Oujdad en de Taoujdad lopen is het pikke donker. Om 21uur stappen we de Gite binnen waar we worden onthaald met een hard gejuich. En er is nog een heerlijk Tajine voor ons.
De laatste dag in Taghia genieten we nog na van onze klimavonturen en kijken lichtjes in de toekomst wat er nog allemaal geklommen kan worden. Aan het eind van de dag lopen we weer terug naar Zaouiat. Een week vol klimgenot zat er op en voor mijn gevoel was ik wel een maand weg. Nog even een nachtje op een dakterras in Marrakesh slapen en een kort rondje door de stad en voor ik het weet zit ik al weer in het vliegtuig terug naar Nederland. Tot mijn grote verbazing staan daar mijn ouders mij op te wachten en kan ik gelijk alle grote verhalen vertellen.